Жалғанның жанарына сия алмаған жас журналист, Ақжол Ешмат Әлешұлына арналған арнаулар
МҰРАГЕР
Ақжолтай арман, ақ тілек,
Алдыңнан шықса бақ тілеп.
Халқыңның саған Сәлемі –
Ақ боз ат мінер ақ білек.
Ақ бозың серік сираттан
Демеушің болсын тәп-тәуір.
«Қағанатыңды» қиратпан
Қараяр қиқар шақпа бұл?
Салмағы болмас дегенмен
Түскен жеріне тас та ауыр.
Ұлы мұрасын ұрлаған
Заманнан заман жат бауыр.
Көсе құмдарда мұнарлай
Ұшырса уақыт нақ дауыл.
Дауылға бермес шынардай
Тамырың бітсін қақпақыл.
Тірлікте, мынау, Мұрагер –
Ізгілік қанат қақ дер ем.
Жігіттің жаны – құлагер
Қиядан қамыт «бақ» деген.
Арсызға болсаң абадан
Атуға дайын ақберен.
Күндерге күндер садағаң,
Бақиға бастар нақ керең.
Жас талап болса бір адам,
Атыңды сенің шақ көрем.
Қалам атынан құраған
«Қағанатыңды» бақ дер ем.
Қағанат мұра – аманат
Ғасырға «Ақжол» атпенен.
От-Ана, тәу-тәу От-Шырақ!
Жұмыр басымды сүйедім.
Табыттың үнін тап бірақ
Айта алман, оған ие кім?
Жылу бол, жанға, жарық бол,
Айналдым, сенен, киелім.
Тірлікті мұра қалдырып,
Атыңа аян бер десе.
Қыранға қанат талдырып,
Бабаларыңа ер десе.
Мұрагер мына ұлы көш
Сөнбейді, «шырақ» сөнбесе.
Топырақ алса бермейді,
Еңіреп келсін ел неше.
Жүректің мұңын емдейді,
Қалдырған сөзің емдесе.
Шақырған екен Аспан жақ,
Бақыл бол, ақ жол, ендеше!
Ұлмекен Лесбекова
Қазақ Мемлекеттік Қыздар Университеті
Қазақ филологиясы және әлем
тілдері факультетінің
4 курс студенті
Опасыз немесе ағаға сағыныш.
Көбелек көлбең қақты көл бетінде,
Самал жел ағысады тербетуге.
Ақ шытты аманаттап, оралмадың
Ана жүрек сені іздеп селдетуде.
Ыстық та, суық та емес әнші көктем,
Шайып тұр шаң-тозаңды бәйшешектен.
Әуенмен әуелеткен сағынышын
Бұлбұлды байқайсың ба әнші неткен?
Жұлдыздай шексіздігін құшып көктің,
Жердегі жіберді ме қысып көп мұң?
Көктемде құстар елге оралады
Сен неге көктеміңде ұшып кеттің?
Жырлары егізбеді жанымыздың
Жыртылған жамау-жүрек,
Жанымыз мұң.
Ақпарат айдынына симай кеткен
Ақжолы, Ақжолтайы БАҚ-ымыздың.
Сен жүрген ҚазҰУ бүгін
Сені іздейді.
Біз тамшы мына жалған теңіз дейді.
Уақыттың керуенімен кетсек дағы
Көшер нар көтеретін «тең» іздейді.
Теңескен талабымен таудай көкпен,
Сұм ажал айбындарды жалмайды еппен.
Журфактың бір шынары шыңға біткен
Аспанның ақша бұлты жаумай кеткен.
Найзағайдай естен кетпес жарқылы да,
Тіршіліктен ақтық демін сарқыды да.
Құдайдың қарыз қылып берген жанын
Мезгіл жетіп өзіне тапсырды да.
Осылай абзал ағам кеткен еді,
Аға, сен кеткен кезде көктем еді.
Сен кеттің мәңгіліктің мекеніне
Опасыз тағы бірақ көктем келді.
Сен келмедің...
Думанқызы Нұржан
ҚазҰУ журналистика
факультетінің 1 курс студенті
